Ik leerde grenzen aan te geven, vooral bij mijn kinderen
Het verhaal van Titia
Op advies van mijn man, die zelf veel ervaring met en baat bij haptonomie heeft, maakte ik een afspraak met een haptonoom, in mijn geval Arno Tromp.
Bij de eerste sessie bespraken we de situatie met mijn dochter, maar ook andere dingen, omdat ik wel het vermoeden had dat het allemaal voortkwam uit mijn verleden. Bijvoorbeeld het verlies van mijn moeder, toen ik zeventien was.
Omdat ik toen weinig ben opgevangen, leerde ik om alles zelf uit te vechten en was er weinig ruimte voor kwetsbaarheid. Want op wie moest ik terugvallen?
Dat onder ogen zien, legde meteen al een vinger op de zere plek. Maar niet alleen dit kwam ik tegen.
In vervolgsessies, waarbij Arno me leerde dichter bij mijn gevoel te komen, kwam ik er ook achter dat ik als kind te weinig ben 'gezien' door zowel mijn vader als mijn moeder, waardoor ik altijd probeerde om tóch gezien te worden.
Maar niet als degene die ik was, want die werd immers niet gezien. Maar door bijvoorbeeld mijn prestaties op school, of door een voorbeeldige dochter, vriendin of werknemer te zijn.
Ik ontdekte dat ik te weinig degene was die ik ben. Die ik toch wel wilde zijn: mezelf.
Daarin gesteund door de sessies bij Arno. Die steevast begon met: Hoe gaat het? Of: Vertel maar...
Ik voelde me daar veilig en kon steeds goed vertellen en terughalen hoe dingen waren gegaan, wat wel en niet goed was in mijn eigen ogen.
Wat heel belangrijk voor mij is geweest, is dat Arno steeds aangaf dat ik er 44 jaar over heb gedaan om de persoon te worden die ik nu ben en dat het niet reëel is om van mezelf te verwachten dat het binnen twee weken omgebogen kon worden. In de moeilijkste momenten heeft dat me heel erg geholpen. En dat helpt nog steeds.
Met de herhaalde sessies met Arno leerde ik langzamerhand uit die kramp te komen, het keurslijf van iemand te zijn die ik niet ben. Ik leerde weer kwetsbaar als een kind te zijn. Om om hulp te durven vragen, dus niet meer alles zelf te doen, omdat ik dat gewend was.
Ik leerde grenzen aan te geven, vooral bij mijn kinderen. Maar ook op mijn werk en in andere kringen.
Kortom: ik heb geleerd om ruimte voor mezelf en mijn gevoel te maken. Ik ben veel meer in balans dan een half jaar geleden. En ik hoop dat zo te houden.
Arno, dank dat je me deze weg op hebt geholpen.
Carolien over grenzen
Grenzen aangeven, het lijkt zo simpel. We kennen het allemaal; teveel hooi op je vork. of onze agenda's te vol plannen, te veel willen.....
Zoals Titia schrijft: zij werd gezien vanwege haar prestaties op school of haar voorbeeldige rol als dochter, vriendin of werknemer.
Als de boodschap is geweest dat het belangrijk is dat je aardig bent voor anderen wil je dus ook aardig gevonden worden.
De vraag is alleen of je dan wel altijd eerlijk bent. We gaan dan pleasen, doen teveel ons best en voelen onze eigen grenzen niet meer. Daar raken we overspannen van.
Het kan ook zo zijn dat we onszelf te starre grenzen opleggen. Dan komen we te weinig in beweging om te weten waar onze grenzen liggen.
Grenzen stellen aan een kind is laten voelen dat je zijn impulsen als ouder aan kan, dat je er niet bang voor bent.
Zo kan een kind voelen dat hij alle kracht kan aanspreken die hij in zich heeft zonder dat dit schade aanricht.
Begrenzen is niet inperken, verbieden of bestraffen, begrenzen is de ruimte innemen, de vrijheid krijgen, binnen de grenzen.